Lang zullen we leven. Viva. En daar gaan we wel van uit.
Een jaar geleden op 1 november was de aftrap van de pilot Buurt en Zorg (weet je nog?), later werden we omgedoopt tot WijkZorg. De oorspronkelijke naam was ook wel iets fantasieloos gekozen, gelukkig is WijkZorg een stuk origineler.... Maar bedenk maar eens iets wat de lading dekt en geen plagiaat is.
En nu hebben we in alweer een jaar zo'n ontwikkeling doorgemaakt welke je je eigenlijk alleen realiseert als je terug denkt hoe we begonnen. Hoe we tegen elkaar deden, waar we een probleem van maakten en zelf geen oplossing voor zochten. En soms ook gewoon niet wisten waar we het zoeken moesten. Letterlijk en figuurlijk.
Terwijl ik dit schrijf is net mijn voortuin opnieuw aangelegd. Ik had zelf een tekening gemaakt, trots was ik. En toen ging het van start. Afgraven, nog verder afgraven. Landmeter met echte laser. Beton, cement, vrachtwagens voor de deur. Na een dag wist ik dat ik niet meer terug kon. Maar de twijfels of het wel zo'n goed idee was stapelden zich wel op. De tweede dag was nog erger. Het plezier van de stratenmakers maakte veel goed. Ik zorgde voor lekkere broodjes, koffie (en melk, "ik drink liters melk"...het waren échte) en het enige wat ik verder kon doen was foto's maken. En me realiseren dat het eerst erger moet voor het beter wordt. Maar het was véél erger erg dan ik had verwacht. Na vijf dagen was het klaar en ging ik aan de slag met mijn planten en bomen. Trots ben ik nog steeds. En misschien nog wel het meest op het feit dat ik, terwijl de moed in mijn schoenen zonk, kon blijven zien dat het resultaat er zou zijn. En dat uiteindelijk het laatste zand, veel zand...héél veel zand op mijn parket in de stofzuiger zou verdwijnen. En dat ik een tuin heb waar ik als ik bejaard ben, nog steeds op mijn bankje in de zon mijn koffie kan drinken.
Een collega teammanager zei me laatst, het leest wel lekker weg, die blog van jou. Ik stoor me alleen soms toch: "Het lijkt allemaal zo goed te gaan". Het kan toch niet alleen maar rozengeur en maneschijn zijn. Er gaan toch ook dingen fout?
Ik ga dan denken. Wat is goed, wat is fout. Dat vraag ik me af. Gaan sommige situaties niet juist verkeerd om er van te leren en krijgen zij pas het stempel Fout als blijkt dat er een manier van werken ontstaat die beter is dan het voorgaande?
Even voor ik verder ga: lees waar ik "zij" of "haar" schrijf, zij/hij en haar/zijn. Het kort mijn blog wat in
Als bijvoorbeeld blijkt dat er wel heel veel geld naar Sensia gaat aan het einde van de maand, gaan we daarover met elkaar in gesprek hoe dit kan. Het levert een bewustwording op dat er situaties in je team zijn waar je grip op hebt en situaties waar je geen grip op hebt. Dat je de inzet van een Sensiacollega kan beleven als : "als de dienst maar opgevuld is...pfff" of "hoe vullen wij die dienst met een medewerker die daar bij past, qua bekendheid bij de client (altijd nr 1!) maar ook qua deskundigheid. En dus financieel.
Hoe is het gesteld met de formatie van onze vaste collega's, zitten we ruim in ons jasje of is ie wat te krap. Werken onze vaste collega's regelmatig te veel en raakt de rek er uit? En als dan onze Sensiacollega haar werktijd vol bij passende clienten is, is zij ons flexibele personeel. Dan kun je in euro's wel veel aan Sensia uitgeven, maar kan dit wel een goed effect op je clienten, je team en uiteindelijk je team-huishoudboekje hebben.
Het blijkt dat men dit in de teams als sport gaat zien om dit netto gezien zo goed mogelijk te laten verlopen. Dit kost tijd, vereist inzicht en er moeten dus eerst fouten gemaakt worden om dit te leren zien en er mee te leren werken. Zich bewust te worden van het hele proces. En dan is het hoe men "fouten" interpreteert. Ik zie het als investering.
Als er een onenigheid ontstaat en het team blijkt in staat dit met elkaar op tafel te leggen en een discussie te starten, elkaar feedback leert geven, wil dit zeggen dat er een vorm van veiligheid heerst.
Iets wat voor de buitenwereld (en binnenwereld) niet goed lijkt te gaan kan juist een teken zijn dat de vorming van een team goed gaat. De kunst is om het geduld op te brengen. Heb vertrouwen in het proces, het gras groeit niet harder als je er aan trekt.
Ik kan het toch niet laten even terug te blikken op afgelopen jaar. Een jaar geleden startten we met de opdracht. Vanuit het niets. Wat blijkt: een jaar is nodig om een identiteit te creeeren. Het begint met het mensen- mensen werk. Voor clienten en het team. Elkaar leren kennen.Waar kun je op vertrouwen, hoe veilig ben je en voel je je. Respect voor elkaar, wat is dat eigenlijk. En dan, hoe werk je eigenlijk écht samen. Kortom hoe wordt een groep individuen een groep collega's. En uiteindelijk een team. Pas dan ben je toe aan de meer technische kant van de ontwikkeling van een team. En dat gaat met vallen en opstaan. En gelukkig maar, zonder vallen en opstaan geen ontwikkeling.
Ken je het boek "Oei, ik groei"? De fasen van een mensenleven, gericht op de kinderleeftijd. Maar net zo actueel als je dertiger bent of een midlife overleeft. Op het moment dat je denkt, dit wordt hem echt niet meer, val je in je volgende fase en kun je weer lachen.
We zijn één jaar. Nu gaan we leren lopen.
Maar, eerst taart.
Ondertussen komt ook voor ViVa! de volgende fase. Laten we dat niet vergeten. Spannend, WijkZorg gaat naar buiten. De uitrol. Alles staat in de startblokken om in Castricum (verder) aan de slag te gaan.
Als bonus een lesje nederlands. Om de aandacht te nivelleren. Dan blijven we even in de sfeer van nu.
Ik had het aan het begin over rozengeur en maneschijn.
Er zijn meerdere rozen, dus rozeNgeur en er is maar één maan, dus mane_schijn. Gecheckt in De Dikke. Ik vraag me dan af, tot waar gaat de regel dat als er meerderen van iets zijn, de N gebruikt moet worden in een samengesteld woord. En is er maar één van, dan geen N. Ik weet als het woord uit een dier en een plant bestaat de N niet gebruikt wordt (bijvoorbeeld paarde_bloem), en dat er verder twee A4'tjes vol regels zijn geschreven over het wel of niet toepassen van De N.
Ligt die grens bij dat wat bij de aarde hoort en doet het zonnestelsel al niet meer mee? Flauw. Of was De Dikke nog niet op de hoogte van het bestaan van meerdere manen in ons zonnestelsel .........
Nu valt het woord zonne_stelsel me ook op. Zelfde verhaal.
Ik denk dat ik er maar mee stop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten