SneeuwCloud

Sneeuw...
Voor mijn gevoel nog maar heel kort geleden schreef ik het volgende:

"...De tweede blog op rij, en schrijven terwijl het buiten 33 graden is.
Een cartoon in de krant die aangeeft : "...en een bui regen is zeker te veel gevraagd in dit land..." Zó warm dus..."

En eindigde die blog met :

"..Lees deze blog dan nog een keer en vervang warm door regen, dat de cartoon roept "...die regen zet nog geen zoden aan de dijk...", zweten door de zon door zweten in je regenpak, en raketjes in de vriezer door chocomel in de keuken.
De waardering blijft hetzelfde.
En ik verhuis van onder mijn boom naar de kachel. En voel me een beetje schuldig..."

Dit was augustus.

En ja, ook nu voel ik me schuldig. Naar al mijn collega's die zich momenteel wel door de kou en sneeuw fietsen.
Schuldig voelen hoeft niet, ik weet het. Maar misschien heb ik het wel nodig dat iemand dat een aantal keren tegen me zegt. Lastig... Maar, ik geef het tenminste toe :-)
Gelukkig heb ik ooit ook door de sneeuw geploegd. Met mijn brommertje in 1984 door bergen sneeuw van en naar Wijk aan Zee, naar en van Wijk aan Zee. Voetjes aan de grond. Toen nog voor Thuiszorg IJmond... Ik geloof dat we redelijk zelfsturend waren... Ik was verpleegkundige in de wijk en beretrots op mijn baan. Voelde me zo vrij als een vogeltje. Dát waren nog eens tijden... Ik mag dus meepraten, gelukkig.
Want het nieuwe werken zorgt er voor dat ik als coach meer afstand móet (heb geen kantoor meer... de teams loslaten) en mág (thuiswerkplek werkt uit de kunst) nemen. Dus nu thuis werk.
En dan heb ik het nog niet eens over het échte nieuwe werken.
 #Googledocs en #Microsoftwebapps, om in Twittertaal te spreken, doen hun best om ViVa! te mogen ondersteunen. Werken doen we straks niet meer via de vertrouwde, hakkelende computerserver. Waar we zo heerlijk op kunnen mopperen en onze agressie op kwijt kunnen. En gelukkig ligt het altijd "aan de KPN". Er gaan héél vaak kabels door. Zomaar.
We gaan werken in de Cloud.  Niks geen gemopper meer, met de Cloud zijn we in de wolken!
En we kunnen elkaar volgen, via tekst, via beeld. Dit levert tijd op... dat wil je niet weten...
Kun je me nog volgen?
Waar ik ooit nog met een vierkleuren pen en tippex werkte hangen mijn documenten straks gewoon in de lucht. Ik vind het prachtig, maar vind het ook wel een beetje eng. De ontwikkeling gaat zo snel en er is geen ontkomen meer aan. Al zou je het willen. De confrontatie dat ik echt ouder word hakt er misschien nog wel het meeste in. Zeker als ik vertel dat ik ook nog met een Commodore64 heb gewerkt en ooit een cursus MSDos heb gedaan. Voordat Windows bestond. Apple was gewoon alleen maar voor de dorst. Dan realiseer ik me weer dat ik soms echt beter mijn mond kan houden.
Maar, ik heb het gezien: het is écht beter! Ik word er blij van.
Maak voor mij maar een PinkCloud. Met zo'n mooie Philadelphia-man in het wit die een broodje voor me smeert.

Even terug naar de nostalgie.
Om in evenwicht te blijven.
Op 5 december kwam Sinterklaas (vroeger werkte hij geloof ik voor Philadelphia) langs op de Prinsenhof. En zie:


Hier krijg je als thuiszorgcollega toch een brok van in je keel. Vanuit welke hoek je de zorg aan onze mevrouwen en meneren Beentjes ook levert, je mag trots zijn.
En dat komt toch altijd nog het meeste aan in een origineel verpakt ouderwets vierkleurenpen-gedicht.
De competentie  "vier je successen"en "complimenten geven" is op PRH al lange tijd tot kunst verheven en inmiddels geborgd. Dat mag wat mij betreft in de HKZ norm voor 2013!
Het gaat om mensen!
Want hoe we ook alles tevoorschijn toveren en opbergen in de Cloud, de basis ligt in het één op één contact met onze clienten. Door onze zonnen in huis, onze medewerkers, onze leerlingen en onze sensiaatjes die door weer en wind ViVa! ViVa! laten zijn.

Achter de sneeuwwolk schijnt die zon. Cloud of geen cloud.

Koffie, invloed en een feestje

Welke invloed heeft het hebben van invloed?

We hebben allemaal, intra-, extra- én hoofdkantoor-muraal nieuwe koffiemachines. Geen diepvries, getverdemme, da's geen koffie, maar DeEchte koffie, versgemalen. Door de koffiekabouter achter het plastic plaatje.
Als je tenminste een waterleiding hebt.
En dat hadden we niet allemaal.
En dan komt het.
Het koffieapparaat werd gebracht en met de zelfde gang weer meegenomen. De oude kon blijven staan. Geen water. Geen leiding. Geen koffie. Eigen schuld, dikke bult.
Zelfsturend betekent dat je zelf achter je koffieprobleem aan gaat. Zoeken wie je moet hebben, onderhandelen met de beheerder van Prinsenhof. Kan een kop koffie "van vóór" (de koffiecorner) goedkoper? En dus in plaats van het ViVa!apparaat.
Dat blijkt niet tegen de 7 cent per bakkie vers van de koffiekabouter op te kunnen.
Wat kost een waterleiding. Wanneer kan dat aangelegd worden, kan dat uberhaupt aangelegd worden... vragen, vragen. Keuzes...
En ondertussen waren we door onze laatste pakken (lekkere)  diepvrieskoffie heen.
Zoekacties leverden nog een paar verdwaalde pakken op, maar uiteindelijk: op = op.
De DE pruttelpot werd van huis meegenomen en om beurten bracht een collega een pak koffie en filters mee.
Er was een hotline richting afdeling Facilitair, en na drie weken moest de manager Catering uitsluitsel brengen.
En die is er!
Er komt een apparaat dat gevuld kan worden bij de kraan. Verrassend! Kan er elk moment zijn.
Dit moment was bijna twee weken geleden.
Ik heb hem nog niet gezien.
Het heeft wel wat huiselijks, dat gepruttel 's morgens....

Waar men zich wat betreft het koffieapparaat het meest druk om maakte is dat men geen invloed heeft op wat er gebeurt. Of denkt te hebben.
Er zijn genoeg situaties waar je geen of weinig invloed op hebt. Waar je last van kan hebben.
Neem als voorbeeld het weer. Je bent er altijd bij betrokken maar je hebt geen invloed op wat er naar beneden komt. Regen, sneeuw. Of invloed op de temperatuur zoals hitte. Daar kun je je bij neerleggen en je er naar over voelen, je kunt ook kijken wat er nodig is om invloed te hebben op het toch lekker voelen. Zorg voor goede kleding, een airco of speel in de sneeuw. Je invloed kan dus gericht zijn op andere zaken dan het onderwerp zelf. Indirect oefen je wel invloed uit. En dat voelt goed.
Dit is de kern van wat "de cirkel van Betrokkenheid en Invloed" van Stephen Covey beschrijft.

We hebben dit als thema gebruikt in de laatste teamcoachingssessies.
De ruimte waarin we zaten stelde  "de betrokkenheid" voor. De cirkel van Invloed hebben we met tape op de grond geplakt en naar aanleiding van een werkthema kon je een plek innemen binnen of buiten de cirkel. Des te meer je richting de kern van de cirkel ging staan des te groter voelde je jouw invloed op het thema.
Dit was de basis van de gesprekken die ontstonden. Waarom sta jij daar en niet meer in het midden?
Verhelderend en ook confronterend. Wat doet het met je dat je weinig invloed denkt  te hebben. Of als blijkt dat je collega meer invloed denkt te hebben dan jij. Of juist minder en diegene duidelijk niet tevreden is of zelfs loopt te klagen ....Wil je jouw invloed vergroten en wat is daar dan voor nodig?
Het levert bewustwording op wat jouw plek in je team met je doet. Ben je tevreden of wil je een andere plek? Hoe pak je dat aan? Hoe werk je samen aan een stabiel en evenwichtig team?
En vooral: het nemen van verantwoordelijkheden. Je bent met elkaar eigenaar van je team. Neem met elkaar ook de regie. Durf!

Verder was er natuurlijk Sensation bij ViVa! .
Wow, wat een feestje. Geen dip viel er in, behalve dat de stoppen doorsloegen in de Wolter Kroes-hoek. Links en rechts, boven en beneden werd je geprikkeld door geluid, beeld, kleuren, mensen in fuchsia-roze en oranje. Hapjes, broodjes, bakken bitterballen, onbeperkt. Drankjes werden met recordsnelheid ingeschonken en opgedronken.
Als je een mens vraagt: teken zonder beperkingen je ideale personeelsfeest, is dit het feest wat mensen willen. Geen kans op eenzame stille momenten. Zelfs niet op het toilet. Het was vooral een feest wat "door" ging.

Max 4 personen op de foto...het is even overtuigen...dan passen en meten

Groepjes zag je voorbij schuiven. Plezier maken. Soms deed men een stap naar links of naar rechts, naar iemand in een ander groepje, maar toch altijd weer veilig terug naar je eigen groep. Groepje in tweeën, maar na enige tijd toch weer samen. Veilig. Zo werkt het. Op teamniveau, op organisatieniveau en welk netwerk om je heen je maar wilt.

Als ik "naar buiten" kijk ben ik verrast. Wat gebeurt er veel. Rond de cliënt wordt aan alle kanten van alles georganiseerd. In het land. Bij ViVa!. Persoonlijk, als team en ook digitaal schieten de mogelijkheden uit de grond. De website van JGZ, I-finder, Zorg-op-afstand met I-pads, werken in de cloud. Zorg en werken wordt steeds kleurrijker en "vrijer", grensverleggend. Lees de ViVa! Aktua en zie het aantal pagina's waar het inmiddels uit bestaat.
De kunst is om de juiste ideeën met elkaar vorm te geven. En je niet te laten verleiden en overspoelen door "al het lekkers in de snoepwinkel". En je vooral af te blijven vragen:  "wat heeft onze cliënt er aan?". Voordat zaken als beheer, productie etc aan de orde komen: deel ideeën met elkaar! En maak keuzes.
Terwijl ik dit schrijf volg ik op internet een congres van Invoorzorg over Zorg-op-afstand. Interessant. Zowel de inhoud van het congres als de manier waarop je het live kunt volgen via een Livestream.
Met binnen bereik een bakkie koffie....
En via Twitter kan ik zelfs invloed uitoefenen.
Voelt goed.

Jarig

We zijn jarig! 1 jaar, 1 kaarsje.
Lang zullen we leven. Viva. En daar gaan we wel van uit.
Een jaar geleden op 1 november was de aftrap van de pilot Buurt en Zorg (weet je nog?), later werden we omgedoopt tot WijkZorg. De oorspronkelijke naam was ook wel iets fantasieloos gekozen, gelukkig is WijkZorg een stuk origineler.... Maar bedenk maar eens iets wat de lading dekt en geen plagiaat is.
En nu hebben we in alweer een jaar zo'n ontwikkeling doorgemaakt welke je je eigenlijk alleen realiseert als je terug denkt hoe we begonnen. Hoe we tegen elkaar deden, waar we een probleem van maakten en zelf geen oplossing voor zochten. En soms ook gewoon niet wisten waar we het zoeken moesten. Letterlijk en figuurlijk.
Terwijl ik dit schrijf is net mijn voortuin opnieuw aangelegd. Ik had zelf een tekening gemaakt, trots was ik. En toen ging het van start. Afgraven, nog verder afgraven. Landmeter met echte laser. Beton, cement, vrachtwagens voor de deur. Na een dag wist ik dat ik niet meer terug kon. Maar de twijfels of het wel zo'n goed idee was stapelden zich wel op. De tweede dag was nog erger. Het plezier van de stratenmakers maakte veel goed. Ik zorgde voor lekkere broodjes, koffie (en melk, "ik drink liters melk"...het waren échte) en het enige wat ik verder kon doen was foto's maken. En me realiseren dat het eerst erger moet voor het beter wordt. Maar het was véél erger erg dan ik had verwacht. Na vijf dagen was het klaar en ging ik aan de slag met mijn planten en bomen. Trots ben ik nog steeds. En misschien nog wel het meest op het feit dat ik, terwijl de moed in mijn schoenen zonk, kon blijven zien dat het resultaat er zou zijn. En dat uiteindelijk het laatste zand, veel zand...héél veel zand op mijn parket in de stofzuiger zou verdwijnen. En dat ik een tuin heb waar ik als ik bejaard ben, nog steeds op mijn bankje in de zon mijn koffie kan drinken.

Een collega teammanager zei me laatst, het leest wel lekker weg, die blog van jou. Ik stoor me alleen soms toch: "Het lijkt allemaal zo goed te gaan". Het kan toch niet alleen maar rozengeur en maneschijn zijn. Er gaan toch ook dingen fout?
Ik ga dan denken. Wat is goed, wat is fout. Dat vraag ik me af. Gaan sommige situaties niet juist verkeerd om er van te leren en krijgen zij pas het stempel Fout als blijkt dat er een manier van werken ontstaat die beter is dan het voorgaande?
Even voor ik verder ga: lees waar ik "zij" of "haar" schrijf, zij/hij en haar/zijn. Het kort mijn blog wat in

Als bijvoorbeeld blijkt dat er wel heel veel geld naar Sensia gaat aan het einde van de maand, gaan we daarover met elkaar in gesprek hoe dit kan. Het levert een bewustwording op dat er situaties in je team zijn waar je grip op hebt en situaties waar je geen grip op hebt. Dat je de inzet van een Sensiacollega kan beleven als : "als de dienst maar opgevuld is...pfff" of  "hoe vullen wij die dienst met een medewerker die daar bij past, qua bekendheid bij de client (altijd nr 1!) maar ook qua deskundigheid. En dus financieel.
Hoe is het gesteld met de formatie van onze vaste collega's, zitten we ruim in ons jasje of is ie wat te krap. Werken onze vaste collega's regelmatig te veel en raakt de rek er uit? En als dan onze Sensiacollega haar werktijd vol bij passende clienten is, is zij ons flexibele personeel. Dan kun je in euro's wel veel aan Sensia uitgeven, maar kan dit wel een goed effect op je clienten, je team en uiteindelijk je team-huishoudboekje hebben.
Het blijkt dat men dit in de teams als sport gaat zien om dit netto gezien zo goed mogelijk te laten verlopen. Dit kost tijd, vereist inzicht en er moeten dus eerst fouten gemaakt worden om dit te leren zien en er mee te leren werken. Zich bewust te worden van het hele proces. En dan is het hoe men "fouten" interpreteert. Ik zie het als investering.
Als er een onenigheid ontstaat en het team blijkt in staat dit met elkaar op tafel te leggen en een discussie te starten, elkaar feedback leert geven, wil dit zeggen dat er een vorm van veiligheid heerst.
Iets wat voor de buitenwereld (en binnenwereld) niet goed lijkt te gaan kan juist een teken zijn dat de vorming van een team goed gaat. De kunst is om het geduld op te brengen. Heb vertrouwen in het proces, het gras groeit niet harder als je er aan trekt.

Ik kan het toch niet laten even terug te blikken op afgelopen jaar. Een jaar geleden startten we met de opdracht. Vanuit het niets. Wat blijkt: een jaar is nodig om een identiteit te creeeren. Het begint met het mensen- mensen werk. Voor clienten en het team. Elkaar leren kennen.Waar kun je op vertrouwen, hoe veilig ben je en voel je je. Respect voor elkaar, wat is dat eigenlijk. En dan, hoe werk je eigenlijk écht samen.  Kortom hoe wordt een groep individuen een groep collega's. En uiteindelijk een team. Pas dan ben je toe aan de meer technische kant van de ontwikkeling van een team. En dat gaat met vallen en opstaan. En gelukkig maar, zonder vallen en opstaan geen ontwikkeling.
Ken je het boek "Oei, ik groei"? De fasen van een mensenleven, gericht op de kinderleeftijd. Maar net zo actueel als je dertiger bent of een midlife overleeft. Op het moment dat je denkt, dit wordt hem echt niet meer, val je in je volgende fase en kun je weer lachen.
We zijn één jaar. Nu gaan we leren lopen.
Maar, eerst taart.

Ondertussen komt ook voor ViVa! de volgende fase. Laten we dat niet vergeten. Spannend, WijkZorg gaat naar buiten. De uitrol. Alles staat in de startblokken om in Castricum (verder) aan de slag te gaan.


Als bonus een lesje nederlands. Om de aandacht te nivelleren. Dan blijven we even in de sfeer van nu.
Ik had het aan het begin over rozengeur en maneschijn.
Er zijn meerdere rozen, dus rozeNgeur en er is maar één maan, dus mane_schijn. Gecheckt in De Dikke. Ik vraag me dan af, tot waar gaat de regel dat als er meerderen van iets zijn, de N gebruikt moet worden in een samengesteld woord. En is er maar één van, dan geen N. Ik weet als het woord uit een dier en een plant bestaat de N niet gebruikt wordt (bijvoorbeeld paarde_bloem), en dat er verder twee A4'tjes  vol regels zijn geschreven over het wel of niet toepassen van De N.
Ligt die grens bij dat wat bij de aarde hoort en doet het zonnestelsel al niet meer mee? Flauw. Of was De Dikke nog niet op de hoogte van het bestaan van meerdere manen in ons zonnestelsel .........
Nu valt het woord zonne_stelsel me ook op. Zelfde verhaal.
Ik denk dat ik er maar mee stop.

de wijkagent

De wijkagent kwam dus buurten.
Wat vooraf ging....
Petra, één van de wijkverpleegkundigen belde een rondje "wijkgenoten". Om voor te stellen met elkaar eens te kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen. Stichting Welzijn, de wijkcoordinator, de wijkagent, de huisartsen van praktijk PRH.
Niet dat dit nooit eerder is gebeurd, maar soms moet je zelf de regie nemen om iets wat je wilt of nodig vindt, van de grond te krijgen en, vooral,  te houden.
Zo ook dit. Want ook wij hebben dit laten verwateren.
Dus, rondje bellen.
Nou, gezellig hoor. Hij stapte gelijk op de mountainbike van het Rijk, reed zijn tweewieler annex schild annex wapen annex milieuvriendelijk "ik-nader-je-overal-en-geruisloos-en-grijp-je"-vervoersmiddel de Prinsenhof in. Verbaasd nagestaard door de vrijwillgers die in de hal aan een kopje thee zaten.
Want, er wordt nog wel eens wat gepikt voor de Prinsenhof, dus je fiets het liefste in je achterzak. Ook de wijkagent weet dat.
Stoere helm van het Rijk op de tafel, wil je koffie, ja, en daar zaten ze.
Jan Knaap en de wijkverpleegkundige. En wij. Nieuwsgierig als we zijn.
Sensia en WijkZorg was een leuk setje. Dit niet minder.
En ja, ik denk dat we veel voor elkaar kunnen betekenen, meer dan we in eerste instantie zullen denken.
Meer blauw op straat, meer blauw in de Prinsenhof. Staat leuk bij oranje.
Laat ook dat maar groeien.
De afspraak staat.

Er is een nieuwe buurtkrant voor de SOMA wijk, waar Prinsenhof Oost en West huist en werkt.
Ziet er leuk uit, echt voor de buurt.
Na wat heen- en weer gemail heeft de redactie een plekje voor ons vrijgemaakt. Het bleek later een hele pagina te zijn.
Dus met een deadline van een dag voor ogen een stukje gemaakt, zo uitnodigend mogelijk voor mevrouw (en meneer en kinderen) Beentjes. Op ons verzoek een leuke foto van een paar Oost- collega's met fiets er bij.
Mensen gaan dan toch in een krantje kijken of ze iemand herkennen "Die, kijk die!... die komt óók bij míj. Die is zó lief. En doet altijd even een peukie... Komen ze ook bij jou? Nee? Moet je hún bellen... hier heb je hun nummer..." Tja, zo gaat dat.
Hoop je.
Er staat ook een stukje in van de Snackbar Knabbel en Babbel op de Hendrik Mandeweg. Ze missen het buurtgevoel van vroeger. Op de vraag, wanneer heb jij een geslaagde dag antwoordt de eigenaar `als er iemand naar binnen kijkt en lacht. En even zwaait` . Wat is het leven simpel en wat doen we vaak moeilijk.
Is het ook niet één van onze taken als wijkverpleegkundige om als cement te zijn in onze buurt?

   

Er zijn inmiddels bestellingen weg voor een groot naambord voor het raam aan de straatzijde, nieuwe foto's van de teams zijn gemaakt. Een collega vond een briefje onder haar ruitenwisser met de tekst: "Wil je me bellen. Heb je even nodig maar weet niet hoe ik je moet bellen. Groetjes mw Beentjes, weet je nog wel, van de Munnikkenweg..."  Dit heeft geleid tot het maken van kaartjes om uit te reiken als iemand uit zorg gaat zodat wij binnen bereik blijven als het nodig is.
De nieuwe situatie leidt ook weer naar nieuwe ideen en wegen om geintegreerd te raken in de wijk.
Dus, de teams zijn er aan toe om naar buiten te gaan.
Mooi is dat.

De werkgroep van het expertteam wordt gevormd. Ook daarmee komen we steeds meer naar buiten. Misschien iets minder snel dan in eerste instantie gewenst, maar wel goed doordacht. Het startschot is gegeven en we zetten net met ons laatste been af op ons startblok. En dat geldt ook voor de andere werkgroepen van de programmagroep WijkZorg. Afwisselend zal het een gezamenlijke race worden en een estafette. We zijn gestart met het eerste.

We spreken nogal wat collega's uit de organisatie. Op oogstdagen, bij een kick-off, bij de supermarkt.
En als we zeggen "kom eens kijken" weet dan dat dat geen loze kreet is. Je bent altijd welkom om een kijkje te komen nemen en met je collega's van gedachten te wisselen.
Het enige probleem wat we hebben als je komt, is het nieuwe ViVa!brede koffiezetapparaat. Er is geen waterleiding in onze teamkamers.... dus als je nog een laatste pak diepvrieskoffie hebt....
Dan kan de wijkagent ook nog eens langskomen.

Of we halen koffie  bij de snackbar... Goed voor het wij(k)gevoel.


Over de nieuwsgierigheid naar de meer technische kant van onze zelfsturende teams de volgende keer. Wat doen we met onze productiviteit, hoe leren we zien waar we op moeten letten, hoe krijgen we grip op ons huishoudboekje. En hoe leuk het is als je de gevolgen gaat zien. Want daar zijn we nu met zijn allen wel aan toe.

Herfst en oogsten

En dan is het herfst.
De vakanties zijn om en ik durf haast niet om me heen te vragen hoe iedereen het weer voor elkaar heeft gebokst om alle route-eindjes aan elkaar te knopen. Binnen onze teams, en buiten onze teams.
Ik denk dat ik ook een kort, schouderophalend antwoord zou krijgen. De creativiteit wordt zó veelzijdig dat je je achteraf niet eens meer kunt herinneren wat je nou precies gedaan hebt. Procedures en afspraken verdwijnen in deze weken bewust of onbewust naar de achtergrond.
Maar, we zijn weer boven water. En bij de collega's die ik spreek voert toch wéér de trots van "we-hebben-het-weer-geflikt" de boventoon.
Zoals elk jaar.
Zelfsturing of niet.
Manager of coach.
ViVa! of welke andere zorgclub dan ook.
Kabinet of niet.

Oogsten doe je in de vroege herfst.
Het aanbod is groot, de prijs is laag. Wat je niet oogst gooi je weg. En dat is zonde.
Volgens de natuur al sinds heugenis de juiste tijd om je voorraad aan te leggen zodat je de winter die er aan komt het hoofd kunt bieden.
Zorg altijd dat je verschillende producten oogst. Een hele winter gedroogde eland eten zoals ze die vangen in Alaska, daar word je niet blij van. Maar, voeg je producten samen en je krijgt verrassende combinaties.
Durf dus te oogsten en laat je verrassen!
Op 13 september was het oogstdag voor ViVa! met de programmagroep WijkZorg.
Zo' n 30 collega' s uit de zorg en ondersteunende diensten kwamen bij elkaar om de initiatieven, ideeen en ervaringen van diverse teams met zelfsturing uit te wisselen.
Een van onze wijkverpleegkundgen vertelde enthousiast over haar nieuwe rol als wijkverpleegkundige. Wat er voor haar, haar team en vooral voor de client veranderd is. Wat er bereikt is, hoe zij dat hebben gedaan, waar zij nog aan werken. En aan twijfelen. Maar vooral waar zij trots op is.
En hoe van het één het ander komt. Het sneeuwbaleffect. Het is het begin van een groeiproces en bewustwording waar iedereen zich over blijft verbazen. En het is vooral leuk!.
Wat bleek was dat, ondanks dat elk team op zijn eigen wijze invulling hier aan gaf, de basis, het doel en de werkwijze grotendeels overeen kwamen. En dat al die ervaringen en ideeen goed te gebruiken zijn om met elkaar een format, een kader te maken waar de uitrol van WijkZorg over de rest van de organisatie houvast aan gaat hebben. Om, met behoud van de eigen team-identiteit, de stap te zetten naar zelfsturing maar niet met alles zelf het wiel uit te hoeven vinden. Het besef en de veiligheid dat je het niet alleen hoeft te doen.
Er is zoveel ervaring in hoe het kan, maar ook wat beter niet. Doe je licht op en vraag! Zonde om al die kennis en creativiteit die al geoogst is niet te delen.
In Twente en Duitsland houden ze " Stoppelveldfeesten". Wij houden het bij de Oogstdag.
Het vervolg hierop, om met elkaar het format te creëren, is gepland.

Ondertussen gaan wij als teams PRH verder. Elke dag een stap. Soms groot, soms klein, soms geen, soms achteruit.
Maar voorlopig schoof ik vorige week wel aan bij het gezamenlijk teamoverleg Oost/ West, welkom geheten als "Gast", met mijn agendapunten.
Waarvan ik overigens meer dan de helft van mijn lijstje kon schrappen omdat zij genoemd werden bij de "mededelingen" of op de agenda bleken te staan.
En waar Monique, onze leerling niv 4 de voorzitter was omdat men vindt dat dit een leeropdracht is. Een rol die zij goed blijkt te beheersen. Zij vat mijn verhaal samen, pikt de highlights er uit en checkt of ze het goed begrepen heeft. En ze houdt de tijd in de gaten. Ik ben te lang van stof, zelfs met de helft van mijn punten... in het belang van de tijd.... vertel iets nieuws... :-)
Of ik bij het hele overleg wilde blijven.. dat mocht ik zelf weten. Ik geloof wel dat ze het leuk vonden dat ik bleef....
Zo gaat het nu. Schrik er van of bedenk hoe snel het gaat met de ontwikkeling van onze teams.
En het leukste is: men vindt het al de normaalste zaak van de wereld.
Ik heb nog steeds een grijns van oor tot oor als ik dit opschrijf. En bedenk me alleen maar:  het werkt! En het is de investering waard.



Ik wil nog een verhaal vertellen over de wijkagent.

Dat was leuk, die kwam buurten.
En over de nieuwe SOMA buurtkrant.

Maar, dat vertel ik de volgende keer, het moet wel leuk blijven...:-)
Ik ben écht te lang van stof.

WijkZorg en Sensia, een leuk setje

Wie had dat gedacht. In déze zomer.
De tweede blog op rij, en schrijven terwijl het buiten 33 graden is.
Een cartoon in de krant die aangeeft : "...en een bui regen is zeker te veel gevraagd in dit land..." Zó warm dus.
Voor de duidelijkheid, ik zit in mijn achtertuin, een half uurtje rijden van Prinsenhof en niet in een vliegtuig-ver-weg-warm-en-allestandjelager-bestemming.
En terwijl ik me realiseer dat ik hier luxe onder mijn boom in de schaduw zit te zitten, weet ik dat een half uur verderop mijn collega's zich zwetend door de dag fietsen.
Er worden briefjes op tafel gelegd met in dikke stiftletters  "Denk om EXTRA DRINKEN GEVEN !!", "graag vanmiddag extra langsgaan bij mw Beentjes" en "er liggen raketjes in de vriezer".


En wat zijn we blij met onze Sensia collega's.
Door het wijkgerichte werken is vanzelf ontstaan dat min of meer vaste Sensia medewerkers zich inzetten voor Prinsenhof Oost en West . We merken dat clienten eigenlijk niet meer merken of er een vaste of een Sensia kracht bij hen komt. Het wijkgerichte werken dringt dus ook hier in door.

Hun inzet is zó belangrijk om als team de gevraagde zorg te kunnen blijven leveren.
En, ondanks dat de planners van Sensia geregeld genoodzaakt zijn een mail te sturen met "....Tot onze spijt.......tot en met dinsdag.....diensten teruggeven..." worden er adhoc diensten opgelost.
Collega 's van Sensia zien als ze terug komen van hun route hun collega's zich rooie wangen puzzelen om alles voor de volgende dagen rond te breien. En ik hoor in mijn oorhoek opmerkingen als "...ik had gezegd dat ik zondag niet kan werken omdat ik wilde vieren dat ik mijn rijbewijs gehaald heb.... Maar, dat doe ik een andere keer. Ik ben er zondag" .

Team blij, mw Beentjes blij want zij kent haar, en ik hoop medewerker blij. En dat vrienden de supriseparty gaan verschuiven...  :-)

Dus, lieve Sensia medewerkers. Al voelt het soms dat je er door de drukte wat bij bungelt, weet dat je enorm gewaardeerd wordt! Jullie zorgen er voor dat wij mw Beentjes de zorg kunnen blijven geven die nodig is, clientgericht. En niet hoeven te zeggen: "onze zorgen in de zomer zijn te groot".
Zodat wij waar kunnen maken wat wij als ViVa! en Prinsenhof beloven.

Volgende week plenst het waarschijnlijk weer van de lucht.
Lees deze blog dan nog een keer en vervang warm door regen, dat de cartoon roept "...die regen zet nog geen zoden aan de dijk...", zweten door de zon door zweten in je regenpak, en raketjes in de vriezer door chocomel in de keuken.
De waardering blijft hetzelfde.
En ik verhuis van onder mijn boom naar de kachel. En voel me een beetje schuldig.

Beloofd is beloofd!

Hallo ViVa! collega's

Belofte maakt schuld. Belofte zorgt er ook voor dat we de dingen doen die we afgesproken hebben.

Dat geldt voor de blog die "we" gaan bijhouden. Waar we ooit mee gestart zijn maar wat door de hectiek in de kiem gesmoord is.

Kwestie van prioriteiten.

Maar, is een prioriteit niet iets wat we zelf tot prioriteit maken? En waarvan we zelf beslissen dat er geen tijd meer voor over blijft en het de naam "prioriteit" niet meer waardig is?

"We" zijn een mooi team. Om maar met Mart Smeets te praten.

In deze Olympische tijd een inkopper, maar zo'n mooie metafoor.

Ook die belofte maakt schuld.

De belofte aan ons zelf én aan de organisatie om er iets moois van te maken. Om de nieuw ingeslagen WijkZorgWeg tot een succes te maken en uiteindelijk met een "Gouden" ViVa! voor de dag te komen. En om geregeld te beseffen dat zilver en zelfs brons óók een mooi metaal is. Om mee te beginnen.

Dat de energie die er in gestoken wordt soms best iets meer is dan dat er op voorraad is, maar dat we in staat blijken elkaar bij tijd, wijlen en wanneer nodig op te laden. Te beseffen dat "we" niet terug willen naar de 'oude" situatie.

Wij als thuiszorgteams Prinsenhof Oost en West in Beverwijk gaan door met het doorontwikkelen van WijkZorg.

Onze opdracht is de nieuwe ingeslagen weg, het centraal zetten van mw Beentjes en als kleine zelfsturende teams op maat de zorg verlenen die nodig is, verder uit te slijten.

Een nieuw pad maken wat naast het zo bekende, uitgesleten pad ligt. En waarvan je, als je even niet oplet, afglijdt en weer in het zo vertrouwde uitgesleten pad doorloopt. Zó verleidelijk.

Maar jammer van de gemiste kans om op een nieuwe plek een prachtig nieuw pad te maken, breed genoeg voor zó veel creativiteit. En de uitdaging om te onderzoeken of we zo voldoen aan de eisen van clienttevredenheid, kwaliteit, overheidsnormen, en niet te vergeten het werkplezier van onze ViVa! medewerkers.

Denk eens aan al die talenten en kwaliteiten van onze collega's die tot nu maar al te vaak verborgen zijn gebleven. Niet in de laatste plaats voor hen zelf....

En dit is waar we over gaan bloggen.

Want natuurlijk gaat een traject als dit over rozen. Over de bloemen maar soms ook dwars door de stekels.

Natuurlijk zijn er anekdotes die het waard zijn verteld te worden. Waar we met elkaar vreselijk om hebben gelachen, verbaasd over waren, trots als een pauw of het schaamrood op de kaken....

Zolang we het doel voor ogen houden en mw Beentjes mee kan lachen, is alles mogelijk.

En hebben wij er vertrouwen in dat op den duur dat goud voor ViVa! gewonnen wordt.

Voor nu zorgen wij, net als jullie, dat de zomerperiode een zomer met zo weinig mogelijk zorgen wordt.

Wij wensen jullie en onszelf daar heel veel succes mee.

Zorg voor een zomer zonder zorgen, maar nooit voor een zomer zonder zorg.

Elke client blijft tenslotte een kadootje.

Wij maken er een mooi verhaal van.

Beloofd is beloofd!

Om even je zinnen te verzetten iets heel anders. Zoals ik al zei: "We" zijn een mooi thuiszorgteam, als Prinsenhof in Beverwijk  én als ViVa!

In het kader van Mart Smeets en de Olympische Spelen:  de Mart Smeets Bingo

Wie in één uitzending het eerst vijf keer een uitspraak afkruist heeft gewonnen.