Voor mijn gevoel nog maar heel kort geleden schreef ik het volgende:
"...De tweede blog op rij, en schrijven terwijl het buiten 33 graden is.
Een cartoon in de krant die aangeeft : "...en een bui regen is zeker te veel gevraagd in dit land..." Zó warm dus..."
En eindigde die blog met :
"..Lees deze blog dan nog een keer en vervang warm door regen, dat de cartoon roept "...die regen zet nog geen zoden aan de dijk...", zweten door de zon door zweten in je regenpak, en raketjes in de vriezer door chocomel in de keuken.
De waardering blijft hetzelfde.
En ik verhuis van onder mijn boom naar de kachel. En voel me een beetje schuldig..."
Dit was augustus.
En ja, ook nu voel ik me schuldig. Naar al mijn collega's die zich momenteel wel door de kou en sneeuw fietsen.
Schuldig voelen hoeft niet, ik weet het. Maar misschien heb ik het wel nodig dat iemand dat een aantal keren tegen me zegt. Lastig... Maar, ik geef het tenminste toe :-)
Gelukkig heb ik ooit ook door de sneeuw geploegd. Met mijn brommertje in 1984 door bergen sneeuw van en naar Wijk aan Zee, naar en van Wijk aan Zee. Voetjes aan de grond. Toen nog voor Thuiszorg IJmond... Ik geloof dat we redelijk zelfsturend waren... Ik was verpleegkundige in de wijk en beretrots op mijn baan. Voelde me zo vrij als een vogeltje. Dát waren nog eens tijden... Ik mag dus meepraten, gelukkig.
Want het nieuwe werken zorgt er voor dat ik als coach meer afstand móet (heb geen kantoor meer... de teams loslaten) en mág (thuiswerkplek werkt uit de kunst) nemen. Dus nu thuis werk.
En dan heb ik het nog niet eens over het échte nieuwe werken.
#Googledocs en #Microsoftwebapps, om in Twittertaal te spreken, doen hun best om ViVa! te mogen ondersteunen. Werken doen we straks niet meer via de vertrouwde, hakkelende computerserver. Waar we zo heerlijk op kunnen mopperen en onze agressie op kwijt kunnen. En gelukkig ligt het altijd "aan de KPN". Er gaan héél vaak kabels door. Zomaar.
We gaan werken in de Cloud. Niks geen gemopper meer, met de Cloud zijn we in de wolken!
En we kunnen elkaar volgen, via tekst, via beeld. Dit levert tijd op... dat wil je niet weten...
Kun je me nog volgen?
Waar ik ooit nog met een vierkleuren pen en tippex werkte hangen mijn documenten straks gewoon in de lucht. Ik vind het prachtig, maar vind het ook wel een beetje eng. De ontwikkeling gaat zo snel en er is geen ontkomen meer aan. Al zou je het willen. De confrontatie dat ik echt ouder word hakt er misschien nog wel het meeste in. Zeker als ik vertel dat ik ook nog met een Commodore64 heb gewerkt en ooit een cursus MSDos heb gedaan. Voordat Windows bestond. Apple was gewoon alleen maar voor de dorst. Dan realiseer ik me weer dat ik soms echt beter mijn mond kan houden.
Maar, ik heb het gezien: het is écht beter! Ik word er blij van.
Maak voor mij maar een PinkCloud. Met zo'n mooie Philadelphia-man in het wit die een broodje voor me smeert.
Even terug naar de nostalgie.
Om in evenwicht te blijven.
Op 5 december kwam Sinterklaas (vroeger werkte hij geloof ik voor Philadelphia) langs op de Prinsenhof. En zie:
Hier krijg je als thuiszorgcollega toch een brok van in je keel. Vanuit welke hoek je de zorg aan onze mevrouwen en meneren Beentjes ook levert, je mag trots zijn.En dat komt toch altijd nog het meeste aan in een origineel verpakt ouderwets vierkleurenpen-gedicht.
De competentie "vier je successen"en "complimenten geven" is op PRH al lange tijd tot kunst verheven en inmiddels geborgd. Dat mag wat mij betreft in de HKZ norm voor 2013!
Het gaat om mensen!
Want hoe we ook alles tevoorschijn toveren en opbergen in de Cloud, de basis ligt in het één op één contact met onze clienten. Door onze zonnen in huis, onze medewerkers, onze leerlingen en onze sensiaatjes die door weer en wind ViVa! ViVa! laten zijn.
Achter de sneeuwwolk schijnt die zon. Cloud of geen cloud.
