WijkZorg en Sensia, een leuk setje

Wie had dat gedacht. In déze zomer.
De tweede blog op rij, en schrijven terwijl het buiten 33 graden is.
Een cartoon in de krant die aangeeft : "...en een bui regen is zeker te veel gevraagd in dit land..." Zó warm dus.
Voor de duidelijkheid, ik zit in mijn achtertuin, een half uurtje rijden van Prinsenhof en niet in een vliegtuig-ver-weg-warm-en-allestandjelager-bestemming.
En terwijl ik me realiseer dat ik hier luxe onder mijn boom in de schaduw zit te zitten, weet ik dat een half uur verderop mijn collega's zich zwetend door de dag fietsen.
Er worden briefjes op tafel gelegd met in dikke stiftletters  "Denk om EXTRA DRINKEN GEVEN !!", "graag vanmiddag extra langsgaan bij mw Beentjes" en "er liggen raketjes in de vriezer".


En wat zijn we blij met onze Sensia collega's.
Door het wijkgerichte werken is vanzelf ontstaan dat min of meer vaste Sensia medewerkers zich inzetten voor Prinsenhof Oost en West . We merken dat clienten eigenlijk niet meer merken of er een vaste of een Sensia kracht bij hen komt. Het wijkgerichte werken dringt dus ook hier in door.

Hun inzet is zó belangrijk om als team de gevraagde zorg te kunnen blijven leveren.
En, ondanks dat de planners van Sensia geregeld genoodzaakt zijn een mail te sturen met "....Tot onze spijt.......tot en met dinsdag.....diensten teruggeven..." worden er adhoc diensten opgelost.
Collega 's van Sensia zien als ze terug komen van hun route hun collega's zich rooie wangen puzzelen om alles voor de volgende dagen rond te breien. En ik hoor in mijn oorhoek opmerkingen als "...ik had gezegd dat ik zondag niet kan werken omdat ik wilde vieren dat ik mijn rijbewijs gehaald heb.... Maar, dat doe ik een andere keer. Ik ben er zondag" .

Team blij, mw Beentjes blij want zij kent haar, en ik hoop medewerker blij. En dat vrienden de supriseparty gaan verschuiven...  :-)

Dus, lieve Sensia medewerkers. Al voelt het soms dat je er door de drukte wat bij bungelt, weet dat je enorm gewaardeerd wordt! Jullie zorgen er voor dat wij mw Beentjes de zorg kunnen blijven geven die nodig is, clientgericht. En niet hoeven te zeggen: "onze zorgen in de zomer zijn te groot".
Zodat wij waar kunnen maken wat wij als ViVa! en Prinsenhof beloven.

Volgende week plenst het waarschijnlijk weer van de lucht.
Lees deze blog dan nog een keer en vervang warm door regen, dat de cartoon roept "...die regen zet nog geen zoden aan de dijk...", zweten door de zon door zweten in je regenpak, en raketjes in de vriezer door chocomel in de keuken.
De waardering blijft hetzelfde.
En ik verhuis van onder mijn boom naar de kachel. En voel me een beetje schuldig.

Beloofd is beloofd!

Hallo ViVa! collega's

Belofte maakt schuld. Belofte zorgt er ook voor dat we de dingen doen die we afgesproken hebben.

Dat geldt voor de blog die "we" gaan bijhouden. Waar we ooit mee gestart zijn maar wat door de hectiek in de kiem gesmoord is.

Kwestie van prioriteiten.

Maar, is een prioriteit niet iets wat we zelf tot prioriteit maken? En waarvan we zelf beslissen dat er geen tijd meer voor over blijft en het de naam "prioriteit" niet meer waardig is?

"We" zijn een mooi team. Om maar met Mart Smeets te praten.

In deze Olympische tijd een inkopper, maar zo'n mooie metafoor.

Ook die belofte maakt schuld.

De belofte aan ons zelf én aan de organisatie om er iets moois van te maken. Om de nieuw ingeslagen WijkZorgWeg tot een succes te maken en uiteindelijk met een "Gouden" ViVa! voor de dag te komen. En om geregeld te beseffen dat zilver en zelfs brons óók een mooi metaal is. Om mee te beginnen.

Dat de energie die er in gestoken wordt soms best iets meer is dan dat er op voorraad is, maar dat we in staat blijken elkaar bij tijd, wijlen en wanneer nodig op te laden. Te beseffen dat "we" niet terug willen naar de 'oude" situatie.

Wij als thuiszorgteams Prinsenhof Oost en West in Beverwijk gaan door met het doorontwikkelen van WijkZorg.

Onze opdracht is de nieuwe ingeslagen weg, het centraal zetten van mw Beentjes en als kleine zelfsturende teams op maat de zorg verlenen die nodig is, verder uit te slijten.

Een nieuw pad maken wat naast het zo bekende, uitgesleten pad ligt. En waarvan je, als je even niet oplet, afglijdt en weer in het zo vertrouwde uitgesleten pad doorloopt. Zó verleidelijk.

Maar jammer van de gemiste kans om op een nieuwe plek een prachtig nieuw pad te maken, breed genoeg voor zó veel creativiteit. En de uitdaging om te onderzoeken of we zo voldoen aan de eisen van clienttevredenheid, kwaliteit, overheidsnormen, en niet te vergeten het werkplezier van onze ViVa! medewerkers.

Denk eens aan al die talenten en kwaliteiten van onze collega's die tot nu maar al te vaak verborgen zijn gebleven. Niet in de laatste plaats voor hen zelf....

En dit is waar we over gaan bloggen.

Want natuurlijk gaat een traject als dit over rozen. Over de bloemen maar soms ook dwars door de stekels.

Natuurlijk zijn er anekdotes die het waard zijn verteld te worden. Waar we met elkaar vreselijk om hebben gelachen, verbaasd over waren, trots als een pauw of het schaamrood op de kaken....

Zolang we het doel voor ogen houden en mw Beentjes mee kan lachen, is alles mogelijk.

En hebben wij er vertrouwen in dat op den duur dat goud voor ViVa! gewonnen wordt.

Voor nu zorgen wij, net als jullie, dat de zomerperiode een zomer met zo weinig mogelijk zorgen wordt.

Wij wensen jullie en onszelf daar heel veel succes mee.

Zorg voor een zomer zonder zorgen, maar nooit voor een zomer zonder zorg.

Elke client blijft tenslotte een kadootje.

Wij maken er een mooi verhaal van.

Beloofd is beloofd!

Om even je zinnen te verzetten iets heel anders. Zoals ik al zei: "We" zijn een mooi thuiszorgteam, als Prinsenhof in Beverwijk  én als ViVa!

In het kader van Mart Smeets en de Olympische Spelen:  de Mart Smeets Bingo

Wie in één uitzending het eerst vijf keer een uitspraak afkruist heeft gewonnen.